بیچارگی
و باز هم شعر
حال و هوای شهر تهران هم
مانند ِ حال ِ من مساعد نیست
دلشوره دارم بسکه دلتنگم
در شعر ِ امروزم ، قواعد نیست
گرمی ِ دستان ِ تو را من در -
این روزهای ِ سرد کم دارم
"بیچارگی" یعنی فقط از تو
یک عکس توی ِ "گوشی" ام دارم
سردرد های مضمنی دارم
هی بسته بسته قرص مینوشم
"بیچارگی" یعنی که دور ازتو
هر شب لباس مرگ میپوشم
"بیچارگی" یعنی نخوابیدن
از بسکه چشمت مردم آزار است
مثل همان شیرم که در دام ِ
چشمان ِ آهویی گرفتار است *
کابوس دیدن های پی درپی
سردردهای وقت ِ بیداری
"بیچارگی" یعنی که سیلابی
در پشت ِ پلک ِ خود نگه داری
روی بخار ِ شیشه با انگشت
حک میکنم اسم تورا ناگاه
هی دود پشت ِ دود پشت ِ دود
هی آه پشت ِ آه پشت ِ آه
سخت است درک ِ هرکه شاعر شد
این روزها حتی رفیقانم ...
"بیچارگی" یعنی همین حالا -
که من برایت شعر میخوانم
بومیکشم هر شب حضورش را
از شیشه ی عطری که اینجا ماند
با بغض و گریه شعر میگفتم
با خنده او شعر ِ مرا میخواند
من دود کردم خاطراتم را
از او فقط این شعر جا مانده
قسمت نشد تا مال ِ هم باشیم
نفرین به این تقدیر ِ وا مانده
در جمع میبینم تو را هربار
میخندم اما... بس که ناچارم
"بیچارگی" یعنی که یک عمر است
من مخفیانه دوستت دارم
شعر :وحید مصلحی
*(برگرفته از بیت : بیچاره آهویی که صید پنجه شیریست/بیچاره تر شیری که صید چشم آهویی-فاضل نظری)
پانوشت:
شعر هیچ مخاطبی نداره سوء تفاهم نشه لطفا...!!!
با تشکر از همسر عزیزم
